Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690) wprowadziło do polskiego systemu prawnego pojęcie „wymagań podstawowych” regulujących zakres bezpieczeństwa pożarowego budynków.
Wymagania zostały sformułowane w załączniku nr 1 Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich w sprawie zbliżenia ustaw i aktów wykonawczych Państw Członkowskich dotyczących wyrobów budowlanych nr 89/106/EEC , treść wymagań ujęto w § 207 rozporządzenia:
Budynek i urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i wykonane w sposób zapewniający w razie pożaru:
1) nośność konstrukcji przez czas wynikający z rozporządzenia,
2) ograniczenie rozprzestrzeniania się ognia i dymu w budynku,
3) ograniczenie rozprzestrzeniania się pożaru na sąsiednie budynki,
4) możliwość ewakuacji ludzi,
5) bezpieczeństwo ekip ratowniczych.
Wymagania podstawowe precyzują przepisy szczegółowe dotyczące poszczególnych zagadnień ochrony przeciwpożarowej zawarte w kolejnych rozdziałach rozporządzenia i dotyczą:
- odporności pożarowej budynków,
- stref pożarowych i oddzieleń przeciwpożarowych,
- dróg ewakuacyjnych,
- wymagań przeciwpożarowych dla elementów wykończenia wnętrz i wyposażenia stałego,
- wymagań przeciwpożarowych dla palenisk i instalacji,
- usytuowania budynków z uwagi na bezpieczeństwo pożarowe,
- wymagań przeciwpożarowych dla niektórych rodzajów budynków o szczególnym przeznaczeniu.
W zakresie nie objętym postanowieniami Rozporządzenia należy stosować przepisy odrębne, dotyczące ochrony przeciwpożarowej (Ustawa z 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej, wraz z aktami wykonawczymi - Dz. U. Nr 81, poz. 351 ze zmianami) oraz właściwe Polskie Normy.
Zaloguj się i skomentuj pierwszy
