Sucha zabudowa

Jeśli nasze poddasze podzielone jest na odrębne pomieszczenia, to konsekwencja wymaga, żeby osoby je zamieszkujące rzeczywiście mogły cieszyć się prywatnością w swoich pokojach. Urok poddasza nie zrekompensuje nam dyskomfortu, jaki będziemy odczuwać słuchając tej samej muzyki co członek rodziny zza ściany czy mimowolnie uczestnicząc w dyskusjach prowadzonych przez niego i jego gości. Dzieje się tak dlatego, że na poddaszu najczęściej budujemy ściany działowe w oparciu o systemy suchej zabudowy i bardzo często budujemy je źle. Rzecz w tym, żeby konstrukcję taką wykonać prawidłowo. Pomieszczenia na poddaszu będą wówczas ciche a połączenia płyt k-g nie będą pękać.

Dziś ściany działowe na poddaszu prawie wyłącznie buduje się w oparciu o systemy suchej zabudowy – płyty kartonowo-gipsowe zamocowane do metalowych profili. Wykonane z nich przegrody charakteryzują się dużą estetyką, są bardzo lekkie więc nie obciążają stropu, a do ich wykonania nie potrzebujemy dużej ilości uciążliwych w składowaniu materiałów. Ilość oraz charakter odpadów powstających podczas ich budowy także nie przysporzą nam kłopotów, dlatego ściany działowe na poddaszu możemy zbudować nawet już po urządzeniu pomieszczeń na parterze. Jedyne materiały jakie będą nam potrzebne to płyty k-g, metalowe profile, elastyczna siatka zbrojąca, pasy taśmy tłumiącej, blachowkręty i kilka podstawowych narzędzi.

Na stropie wyznaczamy linie, w których mają przebiegać ściany. Należy także dokładnie odwzorować je na suficie oraz odpowiednio na ścianach, gdyż konstrukcja musi być umocowana we wszystkich płaszczyznach. Idealnie by było, gdyby profile konstrukcji ściany przebiegały w tych samych miejscach, w których przebiegają profile, do których mocowane są płyty poszycia poddasza. Wówczas uzyskamy trwałe mocowanie i usztywnimy konstrukcję.

Po wyznaczeniu linii, w których będą przebiegać ściany, rozpoczynamy montaż. Do podłogi przykręcamy profil UW, który uprzednio podklejamy taśmą wygłuszającą. Chodzi o to, żeby metalowa listwa nie stykała się bezpośrednio z podłożem – dzięki temu nie będzie przenosić dźwięków uderzeniowych (np. trzaśnięcie drzwiami) ze ściany na strop i dalej, do pomieszczeń na parterze. Taśmę powinniśmy zastosować również na profilach sufitowych i ściennych. Profile UW do powierzchni poziomych wystarczy mocować co 80 cm. Jeśli mocujemy je do betonu, musimy użyć kołków, jeśli wkręcamy je w płyty g-k, pod którymi znajdują się metalowe profile – używamy blachowkrętów. Jeśli mocujemy je do podłoża drewnianego, używamy wkrętów do tego celu przeznaczonych. Przykręcając profil do podłogi nie zapomnijmy o pozostawieniu przerwy w miejscu, w którym chcemy wykonać drzwi.

W momencie, w którym mamy już przykręcone profile do ścian, podłogi i sufitu, najbardziej nieprzyjemną pracę mamy już za sobą. Kolejny etap to montaż profili pionowych CW. Profile przycinamy na odpowiednią długość, ustawiamy do pionu w profilu górnym i dolnym i skręcamy blachowkrętami lub wiercimy dziury i nitujemy. Odległości między pionowymi profilami dobieramy tak, by  zmieścić między nimi płyty z wełny mineralnej. Po zamontowaniu wszystkich profili metalowych, z jednej strony przykręcamy poszycie z płyt gipsowych. Dla poprawienia właściwości akustycznych ściany (czym większa masa tym lepsze tłumienie dźwięków) możemy do naszej konstrukcji przykręcić blachowkrętami podwójną warstwę płyt.
W momencie gdy jedna strona ściany jest już zabudowana, przystępujemy do wytłumienia ściany. Właśnie na tym etapie układamy między profilami wypełnienie z wełny mineralnej, najlepiej o zwiększonych właściwościach akustycznych. Wełna powinna być ułożona na ścisło, nie wolno nam zostawić tu żadnych pustych przestrzeni, gdyż wpłyną one znacząco na tłumienie dźwięków przez naszą ścianę. Po ułożeniu izolacji akustycznej zamykamy całą konstrukcję płytami g-k. Teraz pozostaje nam juz tylko zaszpachlować połączenia między płytami i w miejscach, w których w płyty przebite zostały blachowkrętami. Miejsca łączenia dodatkowo zbroimy specjalna siatką. Możemy użyć także gotowej masy gipsowej go szpachlowania połączeń między płytami g-k. Poprawne wykonanie łączeń zagwarantuje, że nie będą one pękały. Gdy szpachla wyschnie przecieramy ją delikatnie papierem ściernym o fakturze 200 i malujemy.

Otwory w ściankach z płyt kartonowo-gipsowych
Najprawdopodobniej budując ścianę działową spotkamy się z potrzebą wykonania w nich otworu dla drzwi. Otwór pod ościeżnicę wykonuje się używając trzeciego rodzaju profili – są to usztywnione profile UA z blachy o grubości 2 mm. Taka grubość elementów umożliwi zamontowanie drzwi w sposób solidny i bezpieczny dla całej konstrukcji.
W miejscu, w którym mają być drzwi, do profilu sufitowego i podłogowego mocujemy dwa pionowe profile UA. Co bardzo ważne – możemy mocować je między sobą i innymi profilami tylko przy użyciu kształtowników UA.
Po zamontowaniu pionowych profili UA pozostaje nam wykonać nadproże wyznaczające górną linię futryny. Nadproże powstanie z profilu UW, przyciętego na odpowiedni wymiar i zamocowanego na krawędziach do pionowych profili UA  przy użyciu kształtownika UA. Dla  poprawienia sztywności nadproża między nim a profilem sufitowym wstawiamy belki z jednego lub dwóch profili CW i skręcamy. Teraz pozostaje nam już tylko wypełnienie konstrukcji wełną mineralną, obudowanie płytami i wstawienie ościeżnicy. Zanim zaczniemy przykręcać płyty, musimy koniecznie tak rozplanować ich rozstaw, by ich krawędzie nie łączyły się w narożach ościeżnicy – powinno to być minimum 15 cm od naroży. Aby uniknąć problemów na tym etapie, najlepiej rozplanować rozstaw profili pionowych na całej długości ściany.