Klasyfikacja ogniowa materiałów izolacyjnych

W obecnie obowiązujących przepisach budowlanych wymagania dotyczące właściwości ogniowych materiałów lub wyrobów pojawiają się rzadko i raczej opisują sytuacje, w których pozwala się na zastosowanie wyrobów palnych, niż wprowadzają ograniczenia dla materiałów o gorszych parametrach ogniowych.

Wynika to oczywiście z faktu, że przepisy te zostały wprowadzone w latach 80., a ich kolejne nowelizacje były jedynie korektami. Również praktyka budowlana, oparta na wielkiej płycie czy osłonowych ścianach z betonu komórkowego (i związane z tym stosunkowo wysokie bezpieczeństwo pożarowe), nie skłaniała do radykalnych zmian w ustawodawstwie. Ostatnia dekada przyniosła jednak zasadnicze zmiany na polskim rynku budowlanym. Pojawiły się nowe technologie i materiały budowlane, których zakres stosowania niejednokrotnie wykraczał poza stosowane normy bezpieczeństwa, na przykład bezpieczeństwa pożarowego. Wyższe wymagania i oczekiwania wobec standardu użytkowego budynków, energooszczędności, kosztów eksploatacji i walorów estetycznych spowodowały stopniowe wypieranie technologii tradycyjnych. Mineralne materiały budowlane zaczęły coraz częściej przegrywać w konkurencji z wyrobami z tworzyw sztucznych (siding, styropian). Równocześnie zwiększanie objętościowego i masowego udziału materiałów z tworzyw sztucznych zaczęło w coraz większym stopniu wpływać na charakterystykę budynku pod względem jego bezpieczeństwa pożarowego. Dotyczy to zwłaszcza wyrobów izolacji cieplnej – ich zastosowanie zwiększyło się w ciągu ostatnich lat kilkukrotnie.
Pochodząca jeszcze z lat 80. klasyfikacja ogniowa materiałów budowlanych nie bardzo przystaje do obecnie stosowanych materiałów: jest niespójna, nie obejmuje wszystkich wyrobów, nie pozwala na prawidłowe porównanie stopnia ryzyka pożarowego związanego z ich zastosowaniem. Podobnie rzecz ma się z klasyfikacją określającą stopień rozprzestrzeniania ognia. Klasyfikacja ta bazuje na metodyce opracowanej dla przestarzałych rozwiązań technologiczno-konstrukcyjnych.

Tabela 1. Euroklasy dla wyrobów budowlanych (bez pokryć podłogowych)

Obie klasyfikacje, tj. klasyfikacja ze względu na reakcję na ogień ("palność") materiałów i stopień rozprzestrzeniania ognia, operują opisowymi charakterystykami klas, co wywołuje nieporozumienia i wprowadza mylne przeświadczenia dotyczące bezpieczeństwa pożarowego konkretnych rozwiązań. Stąd pilna konieczność przejścia na łatwy i spójny system tzw. Euroklas - jednoznacznie opisujących w klasyfikacji podstawowej materiały budowlane ze względu na:

• ilość i szybkość wydzielania energii podczas spalania,
• czas do zapalenia wyrobu przy kontakcie z płomieniem,
• szybkość i zasięg rozprzestrzeniania płomieni.

A1 i A2 to najwyższe, najlepsze klasy, obejmujące najbezpieczniejsze - niepalne wyroby, które nie biorą udziału w pożarze - na przykład wyroby z wełny mineralnej. Klasa B obejmuje wyroby o nieco gorszych parametrach, nie ulegające rozgorzeniu podczas badania referencyjnego RCT (Room Corner Test). Klasy C, D, E obejmują wyroby, które ulegają rozgorzeniu w określonych warunkach i czasie. Natomiast klasa F to grupa najniższa, obejmująca wyroby łatwo palne, dla których nie określa się żadnych wymagań. Przy pełnej klasyfikacji wyrobów klas A2-E uwzględnia się dodatkowo wytwarzanie dymu: podklasy s1, s2, s3 (od najmniejszej do największej ilości i szybkości oraz występowanie wytwarzania dymu) oraz występowanie płonących kropli i odpadów: podklasy d0, d1, d2.