Bloczki z betonu komórkowego

Podstawowe składniki do produkcji betonu komórkowego to piasek, wapno, cement, sproszkowany tlenek glinu, substancje powierzchniowo czynne, a niekiedy również – zamiast piasku – popioły lotne, bądź mieszaniny piasku z popiołem. Na skutek reakcji wydziela się wodór, który poryzuje strukturę materiału.

Na skutek reakcji hydratacji glinu z wodorotlenkiem wapnia wydziela się wodór, który poryzuje strukturę materiału. W trakcie tego procesu betonowa masa zarobowapęcznieje. Lekki wodór wydostaje się z mikroporów na zewnątrz, a jego miejsce zajmuje powietrze. W procesie utwardzenia betonu w autoklawie zachodzą reakcje chemiczne, w wyniku których powstają uwodnione krzemiany wapnia, decydujące o jego ostatecznym wyglądzie i cechach fizyko-chemicznych. W efekcie uzyskuje się materiał o dobrych właściwościach ciepłochronnych, wytrzymały na ściskanie, łatwy w obróbce (można go piłować, ciąć, wiercić otwory, wycinać bruzdy, wbijać haki, gwoździe itp.), mający dobrą paroprzepuszczalność, odporny na działanie mrozu, ognia i korozji biologicznej. Ściany  wykonane z niego skutecznie chronią wnętrze domu przed gwałtownymi zmianami temperatury i stwarzają w nim dobry mikroklimat. Do negatywnych jego cech trzeba jednak zaliczyć znaczną nasiąkliwość związaną z porowatością materiału, co obniża jego własności izolacyjne, dlatego też elementy oraz gotowe ściany należy chronić przed zalewaniem wodą. Nasiąknięte ściany mogą przemarzać, co powoduje kruszenie i rozsadzanie bloczków. Z tej przyczyny – według obowiązującej normy – nie zaleca się stosowania tego materiału do fragmentów ścian usytuowanych poniżej wysokości 50 cm od poziomu terenu. Beton komórkowy pozwala na wykonanie ściany jednowarstwowej, murowanej na cienką spoinę. 

W obrocie najczęściej spotyka się bloczki odmian 400, 500, 600 i 700. Odróżnia je gęstość pozorna i współczynnik przewodności cieplnej według kryterium, że im wyższa odmiana betonu, tym większa jest jego przewodność cieplna. Dobór odmiany zależy od funkcji, jaką w budynku ma spełniać ten materiał.

Inna jego słaba strona to stosunkowo niskie parametry wytrzymałościowe, a właśnie wytrzymałość na ściskanie, czyli tzw. marka, jest parametrem w znacznym stopniu decydującym o przydatności betonu komórkowego jako materiału konstrukcyjnego. Produkty o małych gęstościach (300-500) nie mogą przenosić obciążeń ze stropów lub innych elementów budynku i należy je stosować tylko do wykonywania ścian zewnętrznych jednorodnych oraz jako materia ł ocieplający niektóre części budynku (na przykład wieńce). Beton komórkowy odmian wyższych od 500 można stosować do wykonywania warstwowych ścian zewnętrznych z warstwą izolacji cieplnej (ze styropianem bądź wełną mineralną).

Ściany zewnętrzne z bloczków komórkowych projektuje się jako jednowarstwowe grubości 36,5 lub 30 cm. Można też wykonywać ściany szczelinowe z wewnętrzną warstwą nośną z bloczków i z warstwą zewnętrzną z cegły klinkierowej.

Odmiany i marki betonu komórkowego (wg PN-89/B-06258 "Autoklawizowany beton komórkowy")